De oerbron

De Oerbron

Er was geen begin.

Geen vonk die plotseling insloeg.

Geen groot lichtspektakel of scheppingsknal.

Er was slechts...

Bewustzijn. Altijd al. Grenzeloos, vormloos, tijdloos.
Geen afzender. Geen richting. Alleen ZIJN.

Sommigen noemen het de Oerbron.

Anderen spreken over het Al, of de Leegte die alles in zich draagt.

Maar eigenlijk heeft het geen naam nodig.

Want vóór de taal, vóór de scheiding, vóór het ik — wás dit.

Bewustzijn dat zichzelf begon te ervaren.
Niet omdat het iets miste. Niet omdat het iets moest leren.
Maar gewoon… omdat het kón.

En in die eerste trilling, die allereerste zucht van zelfherkenning,

begon het grote spel van vorm en ervaring, van uitademing en terugkeer.

Er ontstonden velden. Lagen. Stromingen. Dimensies.

Lichtdeeltjes begonnen te dansen. Klank, geometrie, beweging.

Het Leven begon zichzelf uit te drukken — in eindeloze mogelijkheden.

En ergens, binnenin die uitgestrekte wezens-zee, ontstonden ook wij. Jij. Ik.
Niet als mens, niet als entiteit met een naam, maar als trilling.
Als bewustzijn dat zichzelf wilde ontmoeten.

We zijn dus geen afsplitsing van een god.

We zijn geen zonen of dochters van een hoger wezen.

We zijn het Bewustzijn zélf — in expressie.

En dat betekent: we zijn nooit afgesneden geweest.
We zijn nooit gevallen. We zijn nooit vergeten geraakt.
We hebben alleen gekozen voor ervaring zó intens, dat het leek alsof we afgescheiden waren.

Maar zelfs de diepste sluier kan het Licht niet werkelijk doven.

De Oerbron leeft in elke cel. In elk moment. In elke ademtocht.

En als je dit leest, voel dan eens:

Niet met je hoofd, maar met je hele wezen…

Voel je de resonantie?

Voel je de herinnering?

Jij bent de Bron.
En deze sleutel opent zich in jou.

Welkom terug.