Mijn hele leven lang ben ik al omringd door dieren en vaak houd ik meer van dieren dan van mensen omdat ze zo onvoorwaardelijk in hun liefde zijn.
Ook zijn zij vaak boodschappers uit de ongeziene wereld en gisteren herinnerde ik me ineens weer
twee voorvallen waarin dieren heel duidelijk iets aan mij kwamen vertellen en daar ben ik ze nog
steeds intens dankbaar voor en dat wil ik graag met jullie delen.
In 1987 stierf mijn jongste kind in mijn armen, hij was zes jaar. En ik was kapot van verdriet,
gebroken en gesloopt maar die gevoelens deelde ik niet of nauwelijks met anderen.
Vele jaren later, het was 2001, gebeurde er iets heel wonderlijks dat ik in eerste instantie niet kon
verklaren.
Mijn lief en ik zaten in de tuin en ineens was er een vlinder, een Dagpauwoog die steeds maar om me heen fladderde.
Ik vond het wel grappig, maar besteedde er verder niet zo veel aandacht aan, maar gedurende de
dag kwam die vlinder steeds vaker langs en ging op mijn schouder zitten, op mijn hoofd, op mijn
hand en soms fladderde ze recht voor mijn gezicht, echt heel erg dichtbij.
Er moeten nog ergens foto’s van zijn, ik zal eens goed gaan zoeken.
Hoewel iets in mij zei dat hier iets heel bijzonders gebeurde begreep ik nog niet wat dit precies te
betekenen had, maar ik genoot er wél van.
Die vlinder was er drie dagen lang en iedere keer als ik in de tuin kwam en ik haar niet zag, dan vroeg ik of ze wilde komen.
En dat deed ze.
Maar ook als ik in de woonkamer was gebeurde er steeds iets grappigs, ik zag namelijk steeds een
soort van klein wit lichtflitsje dat mij overal volgde en om me heen “vloog” en als ik het met mijn
ogen wilde volgen dan was het ineens weg, om even later weer tevoorschijn te komen en zo werd
het een soort spelletje dat ik erg leuk vond, al begreep ik er geen donder van.
Inmiddels dacht ik dat ik een klap van de molenwiek had gekregen of zo, want ik zag dingen die ik
anders nooit had gezien en begreep er niks van, dus ik vroeg iemand om raad.
Zij was mijn eerste “leermeester” op spiritueel vlak en mijn paranormale kant was weer wat aan het ontwaken.
Daar was ik heel erg blij mee, maar ik voelde me er nog wat onzeker in.
Dus ik vertelde haar mijn ervaring met de vlinder en het lichtflitsje en ze begon te lachen. Zie je wel,
dacht ik, ze gaat me voor gek verklaren.
Maar ze vroeg of ik nou nóg niet in de gaten had dat het met mijn zoontje te maken had en dat het tijd werd om contact met hem te gaan maken omdat hij me riep en ik het niet hoorde.
Dat was voor mij het begin van het genezingsproces van mijn diepe en verwoestende pijn en verdriet en sinds die tijd ben ik mijn paranormale gevoeligheid gaan ontwikkelen, samen met hem en kon ik gaan begrijpen en accepteren waarom hij maar zo kort op Aarde was.
En natuurlijk voel ik soms nog verdriet en huilt mijn moederhart, want hoewel ik nu veel anders in
het leven sta als toen en meer begrijp over leven en dood en de ongeziene wereld, ben ik ook maar
een gewoon mens en zou mijn mens-zijn liever hebben dat hij nog hier was.
Sinds die tijd herken ik de signalen uit de ongeziene wereld en vaak komen die in de vorm van een
dier.
De andere ervaring die ik met jullie wil delen heeft te maken met mijn vriendin Xandra die een aantal jaren geleden is overleden.
We kregen contact met elkaar via Wordfeud en hebben heel wat wedstrijdjes gespeeld met elkaar.
Ook hebben we elkaar op een gegeven moment live ontmoet en dat klikte zó goed dat we bevriend raakten.
We hebben heel veel gedeeld met elkaar en dat deden we bij voorkeur met een fles wijn en lekkere
hapjes en dan maar praten en praten en praten en veel lachen……..
Een paar jaar later kreeg ze de diagnose kanker en wist ze dat ze niet meer zo heel lang hier zou
blijven. We hebben daar heel erg vaak over gepraat, over hoe het daar zou zijn en we spraken af dat we contact zouden blijven houden als zij daar was en ik hier.
Ze was niet bang om te sterven, ze had het ook wel gezien hier en verlangde naar “thuis” en had alle vertrouwen op wat er komen zou.
Ook zei ze dat ze het me zou laten weten als ze over ging naar de ongeziene wereld, ze zou een heel duidelijk teken geven.
Ongeveer een jaar later zat ik in de tuin onder de notenboom, lekker met een kopje thee te genieten van de zon.
Er zaten af en toe wel eens merels in die boom en een paar musjes, maar nooit echt veel.
Terwijl ik daar onder die boom zat hoorde ik plotseling luidkeels gekwetter van heel veel musjes, het leken er wel honderden en het was bijna oorverdovend.
Ik vond het apart en bijzonder, want dit was nog nooit eerder voorgekomen, zó veel vogeltjes in die boom en plotseling voelde ik met een schok dat Xandra "naar huis" was gegaan.
Ondanks het feit dat ik me verdrietig voelde was ik heel erg blij voor haar en was ik haar dankbaar
dat ze me dit had laten weten.
Toen haar rouwkaart op de deurmat viel zag ik dat er een tekening van een musje op stond.
© Noor.
Reactie plaatsen
Reacties